PNF jako koncepcja powstała w 1946 r. w Kalifornii a jej istotę zawarto w nazwie: proprioceptywne (dotyczące receptorów ciała) nerwowo-mięśniowe torowanie (ułatwianie) ruchu.
Teoretyczne podstawy koncepcji oparto na prawidłowościach fizjologii rozwoju ruchowego człowieka – sposób osiągania przez dziecko nowych pozycji i możliwości poruszania się w nich. Proces uczenia się ruchu czyli przywracanie utraconej funkcji przebiega zgodnie z wcześniejszymi doświadczeniami, pochodzącymi ze schematów rozwoju ruchowego dziecka jak i wielozmysłowym bodźcowaniem czyli dostarczaniem pacjentowi bodźców dotykowych , wzrokowych słuchowych równoważnych w celu jak najsilniejszej stymulacji.
W koncepcji PNF podczas ćwiczeń wykorzystuje ruchy naturalne zbliżone do aktywności dnia codziennego. Są one uwarunkowane budową anatomiczną człowieka. Podczas codziennych czynności najczęściej wykorzystujemy wiele mięśni na raz (np. podczas sięgania po szklankę stojąca na górną półce) zamiast pojedynczych mięśni (jak podczas ćwiczeń na siłowni) Ruchy te prowadzone są wzdłuż skośnych osi ruchu i aktywizują największej ilości mięśni odpowiadających za wykonanie danego zadania ruchowego.
Korzyści z pracy w Koncepcji PNF to :
- pozytywne rozpoczęcie terapii ( z dala od uszkodzonej części ciała, i od zadań, które pacjent na pewno potrafi wykonać ), które buduje w chorym, wiarę we własne siły i powodzenie ćwiczeń,
- metoda oparta na bezbolesnej pracy, wykorzystującej silne odcinki ciała i umiejętności chorego do ułatwiania pracy odcinkami słabszymi
- wysoki poziom bezpieczeństwa terapii
- wysoki poziom edukacji pacjenta, oparty na współuczestnictwie w planowaniu terapii – pacjent zgłasza te czynności, które sprawiają największy problem i są mu najbardziej potrzebne – terapeuta planuje ćwiczenia tak aby skupiać się na ich przywracaniu.
- kontynuacji ćwiczeń w formie programu domowego
- niewielki wymagania sprzętowe,
- duża skuteczność prowadzonej terapii, wynikająca z dokładnej analizy problemu
Więcej: http://ipnfa.pl/opis-metody-pnf/