Uszkodzenie łąkotek

Szacuje się, nawet 80% wszystkich urazów kolan, stanowią uszkodzenia łąkotek. Są one potrzebne dla prawidłowego funkcjonowania stawu kolanowego, a ich uszkodzenie może przyspieszać i nasilać zmiany zwyrodnieniowe. Łąkotki (przyśrodkowa i boczna) to twory chrzęstno –włókniste w kształcie sierpa, które pokrywają 2/3 powierzchni stawowej leżącej na kości piszczelowej. Zewnętrznym obwodem są połączone z torebką stawu kolanowego. Są one bardzo istotnymi strukturami ponieważ amortyzują i przenoszą obciążenia, którym jest poddawany staw. Uzupełniając przestrzeń w stawie dają stabilność, biorą udział w odżywianiu chrząstki stawowej oraz ruchach zgięcia, wyprostu i rotacyjnych kolana.

Łąkotka przyśrodkowa ulega uszkodzeniu pięć razy częściej niż łąkotka boczna ze względu na swoją dużą ruchomość. Najczęściej na uraz ten narażone są osoby młode aktywne sportowo. Uszkodzenie spowodowane może być pojedynczym urazem lub wielokrotnymi mikrourazami. Najczęstszym mechanizmem prowadzącym do uszkodzenia łąkotki jest koślawienie obciążonego i zgiętego stawu kolanowego połączone z rotacją zewnętrzną podudzia (łąkotka przyśrodkowa) lub szpotawienie kolana z rotacja wewnętrzna podudzia(łąkotka boczna). Uszkodzenie łąkotki często występuje jako jeden z elementów uszkodzenia stawu kolanowego. W triadzie O’Doneghue’a oprócz łąkotki uszkodzeniu ulega więzadło krzyżowe przednie i więzadło

Najbardziej charakterystycznymi objawami uszkodzenia łąkotek są: ból w okolicy stawu kolanowego, okresowe blokowanie się stawu ,obrzęk, uczucie „uciekania” kolana, przeskakiwanie w stawie w czasie ruchu. W trakcie badania przez ortopedę lub fizjoterapeutę można zaobserwować dodatnie testy świadczące o uszkodzeniu łąkotek. poboczne piszczelowe. Najistotniejszymi elementami rozpoznania jest wywiad zbierany od pacjenta, badanie oraz badania dodatkowe, jak rezonans magnetyczny kolana.

Po prawidłowo przeprowadzonej diagnostyce lekarz ortopeda decyduje dalszym postępowaniu . Wyróżnia się dwa sposoby terapii – zachowawczą oraz operacyjną. Leczenie zachowawcze, umożliwia wygojenie się uszkodzonej łąkotki. Jest ono możliwe tylko wtedy, gdy do uszkodzenia w ukrwionej części łąkotki, jest ona stabilna a szczelina pęknięcia nie przekracza 5 mm.

W leczeniu operacyjnym stosowana jest artroskopia, podczas której oceniana jest wielkość i miejsce uszkodzenia. Jeśli uszkodzone fragmenty łąkotki są niestabilne i znajdują się w części nie unaczynionej usuwa się je. Jeżeli uszkodzenie znajduje się w części unaczynionej łąkotki możliwe jest jej zszycie.Koniecznym uzupełnieniem zabiegu operacyjnego jest indywidualny i konsekwentnie realizowany program rehabilitacji. Początkowo jest ona ograniczona do zabiegów zmniejszających nadmierną bolesność i obrzęk i ćwiczeń bez obciążenia. W późniejszym czasie rehabilitacja staje się bardziej intensywna a jej celem jest odtworzenie utraconych funkcji całej kończyny dolnej
Po prawidłowo przeprowadzonym leczeniu usprawniającym pacjent jest w stanie w pełni wrócić do aktywności sportowej i rekreacyjnej.